Hier het verhaal van Babs “Wie ik ben”.
Ik kijk naar een kleine, oude zwart wit foto en zie een klein meisje van bijna 3 jaar, op schoot bij haar papa. Haar kleine handjes in zijn handen, samen handjeklap spelen. Wat een intense liefde en plezier straalt er op beider gezichten.
Het meisje voelt zich veilig en geborgen, dicht bij haar papa. Onwetend dat zij niet lang daarna haar vader voor ruim 17 jaar niet meer mag zien en de liefde, veiligheid en geborgenheid volledig kwijtraakt.
Nu, ruim 50 jaar later, kijk ik naar een kleurenfoto van de vrouw, die het toen kleine meisje is geworden, een krachtig, positief en bovenal liefdevol mens. Vele trauma’s diep doorleefd, geheeld van alle wonden, alleen de littekens zijn blijvend.
Zij vertellen mij wie ik ben.